"Χαίρε εσύ του Σμαρδακίτου ο Προστάτης ισχυρός.
Να σαι στην κάθε δυσκολία, Θείων δώρων χορηγός.
Με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια τελέστηκε σήμερα 14 Ιουνίου 2013 η Αρχιερατική Θεία λειτουργία προς τιμή του προστάτη της ενορίας μας του Αγίου Αντωνίου της Παδούης στο Σμαρδάκιτο.
Στην Θεία Λειτουργία προΐστατο ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Νάξου Τήνου π. Νικόλαος Πρίντεζης και συλλειτούργησαν ο εφημέριος της ενορίας π. Γεώργιος Ανδριώτης, ο λειτουργός της ενορίας π. Μάρκος Φώσκολος και οι Σεβαστοί πατέρες π. Ρόκκος Ψάλτης και π. Δημήτρης Δαλέζιος. Τους ύμνους συνόδευε με το αρμόνιο ο κ. Πέτρος Ρήσος.
Ευλαβείς προσκυνητές από την Τήνο και από την Αθήνα συνέρρευσαν για να αποδώσουν τιμές στον αγαπητό Άγιο Καθολικών αλλά και Ορθοδόξων Πιστών.
Πλήθος κόσμου, παρευρέθηκαν στην σημερινή πανήγυρη ενώ την σημερινή τελετή τίμησαν με την παρουσία τους ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Μάνθος Βίλας, ο Δήμαρχος Τήνου κ. Παναγιώτης Κροντηράς, οι αντιδήμαρχοι του Δήμου κ.κ. Ζαλώνης Ιωάννης και Ξενόπουλος Αντώνιος, Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου, πρόεδροι και τοπικοί σύμβουλοι τοπικών διαμερισμάτων του Δήμου.
Σήμερα έλαβε και για πρώτη φορά θεία κοινωνία και η Ελεονόρα Φωσκόλου του Αντωνίου και της Αλεξίας Φωσκόλου, τους ευχόμαστε να τους ζήσει και να την δουν καλή χριστιανή.
Η εκκλησία όμορφα στολισμένη όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος χάρη στον ακούραστο επίτροπο κ. Μάρκο Φιοράντη, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε εκείνο, στην σύζυγο του Μαριέττα Φιοράντη και στην Αλεξία Φωσκόλου που όλο το χρόνο επιμελούνται τόσο την καθαριότητα της εκκλησίας όσο και τον στολισμό της αλλά και την προετοιμασία της για της ιερές ακολουθίες.
Λίγα λόγια για την ζωή του Αγίου :
Από τα κηρύγματά του
«Είναι ένα μεγάλο σημάδι της εκλογής του Θεού το να ακούει κάποιος με ευχαρίστηση το λόγο του Κυρίου. Όπως ο εξόριστος και ο πρόσφυγας, που αναζητά και ακούει με ευχαρίστηση τις ειδήσεις που
προέρχονται απ'την πατρίδα του και αυτό είναι ένα σημάδι αγάπης για την πατρίδα του, με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να πούμε, και ο χριστιανός, που έχει στραμμένη την καρδιά του, ακούει με ενδιαφέρον
όποιον του μιλά για την ουράνια πατρίδα του.
Σήμερα είναι οι φτωχοί, οι απλοί άνθρωποι, οι ταπεινοί που διψούν για το λόγο της ζωής και το νερό της σοφίας. Αντίθετα, οι άνθρωποι του κόσμου, που μεθούν με το χρυσό ποτήρι της ηδονής, οι ψευτοσοφοί, οι δυνατοί, δεν αφήνουν τον εαυτό τους να ακούσουν το θεϊκό λόγο.
Ο Χριστός είναι η αλήθεια. Στο πρόσωπο του Χριστού έλαμψαν η φτώχεια, η υπακοή, η ταπεινοσύνη. Όποιος σκανδαλίζεται απ' αυτές τις αρετές, σκανδαλίζεται από το Χριστό. Οι αληθινοί φτωχοί δεν σκανδαλίζονται, επειδή αυτοί τρέφονται από την αλήθεια του Ευαγγελίου, αυτοί είναι ο λαός του Κυρίου, τα πρόβατα που Εκείνος οδηγεί στα καταπράσινα λιβάδια του.
Αντίθετα, οι άνθρωποι του κόσμου, που έχουν μια πίστη μόνο από λόγια και που εναποθέτουν τις ελπίδες τους μόνο στους εαυτούς των και στα πράγματά τους, που βασίζονται μόνο πάνω στις ανθρώπινες ικανότητες, όλοι αυτοί μοιάζουν με εκείνα τα ζώα που κάποτε γύριζαν στα μαγγανοπήγαδα. Τους έκλειναν τα μάτια και τα κτυπούσαν με
το ραβδί, για να γυρίζουν ασταμάτητα και χωρίς ελπίδα. Έτσι και οι άνθρωποι του κόσμου, έχοντας τυφλωμένα το λογικό και τη διάνοιά τους, γυρίζουν ασταμάτητα το βάρος της ματαιότητας αυτής της
ζωής".
Η ομιλία του Σεβασμιότατου Νικολάου στο Θεία Λειτουργία της
ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ
ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ 2013
Πριν από δεκαπέντε ημέρες, είχα την χαρά και την ευτυχία να βρεθώ στην Πόλη της Παδούης και να τελέσω τη Θεία Λειτουργία στην Βασιλική του Αγίου Αντωνίου. Σ’ αυτό το Ναό, εκείνο που ιδιαίτερα προσελκύει την προσοχή των πολυάριθμων προσκυνητών είναι το ιερό σκήνωμά του, το οποίο και αγγίζουν όλοι, κάνοντας συγχρόνως μία ευχή. Κι εγώ έκανα μια ευχή. Δεν ζήτησα να μου βρει κάποιο χαμένο αντικείμενο, αλλά να μου βρει ένα νέο που θα δεχθεί να ξεκινήσει την προετοιμασία του για να εργαστεί στο θερισμό του Κυρίου, τώρα που οι δύο διάκονοί μας φθάνουν προς το τέλος της πορείας τους προς την ιεροσύνη, διότι όπως ακούσαμε λίγο πριν από την ευαγγελική περικοπή: « ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες λίγοι».
Ως τοπική Εκκλησία οφείλουμε συνεχώς να προσευχόμαστε και να ζητούμε στον Κύριο νέους ιερείς μοναχούς και μοναχές. Και αυτό διότι πρέπει να σκεπτόμαστε όχι μόνο το σήμερα της Εκκλησίας αλλά και το αύριο. Η Εκκλησία μας φαίνεται γερασμένη, παραμένει όμως όλως περιέργως πολύ απαιτητική, μην αφήνοντας πολλά περιθώρια χρόνου στους σημερινούς ποιμένες να διαθέτουν αρκετό χρόνο για το μέλλον της που είναι: τα παιδιά, οι έφηβοι και οι νέοι. Αυτές οι ηλικίες των μελών της Εκκλησίας έχουν ανάγκη από περισσότερη πνευματική φροντίδα. Είναι το αύριο της Εκκλησίας που πρέπει όμως να ετοιμαστεί σήμερα. Έχομε ανάγκη από περισσότερη συλλογική προσπάθεια και όλοι μαζί να πάμε κόντρα στον άνεμο της θρησκευτικής αδιαφορίας, κάνοντας τις σωστές επιλογές στην ποιμαντική μας ζωή. Μια ποιμαντική που πρέπει συλλογικά να προγραμματίζουμε και συλλογικά να εφαρμόζουμε. Να μην θυσιάζουμε εύκολα τους άλλους αλλά εμείς να θυσιαζόμαστε για τους άλλους.
Ο Κύριος στέλνει τους μαθητές του δύο-δύο, διότι γνωρίζει το βάρος της μοναξιάς και της απομόνωσης. Θέλει ο ένας να βοηθά και να στηρίζει τον άλλο. Δεν είμαστε μεμονωμένοι κήρυκες, αλλά Εκκλησία που με κοινή ευθύνη και συμπληρωματικό τρόπο ανάλογα με τα χαρίσματα και την ευθύνη του κάθε μέλους της Εκκλησίας μας εκπληρώνουμε μία κοινή αποστολή, που είναι η συνέχιση της αποστολής του Ιησού. Το κήρυγμα και το βίωμα του Ευαγγελίου
Εκεί στη Βασιλική του Αγίου Αντωνίου στην Παδούη έχει εκτεθεί σε προσκύνηση σε ξεχωριστό μέρος και η άθικτη από τη φθορά του χρόνου και ευλογημένη γλώσσα του Αγίου. Φέτος μάλιστα εορτάζονται τα 750 χρόνια από την εύρεση της αγίας αυτής και λαλίστατης γλώσσας του Αγίου Αντωνίου. Μιας ανθρώπινης γλώσσας που εμποτισμένη από πίστη, την ελπίδα και την αγάπη και ενισχυμένη από τη χάρη του Θεού χρησιμοποιήθηκε για να κηρύξει το Θείο λόγο. Να δοξάσει και να ευλογήσει το Θεό και στο όνομα του Θεού να κηρύξει στο λαό. Να αναγγείλει σε κάθε άνθρωπο την καλή αγγελία που ο Ιησούς έφερε πάνω στη και που δεν είναι άλλη από τη βεβαίωση ότι ο Θεός τόσο πολύ αγάπησε και αγαπά τον άνθρωπο που έστειλε τον Υιό του, για να σωθεί ο κόσμος μέσω αυτού. Να βεβαιώσει κάθε άνθρωπο καλής θέλησης ότι ο Θεός είναι αγάπη.
Η ευλογημένη, ακούραστη και άφθαρτη γλώσσα του Αγίου Αντωνίου, μας δίνει την ευκαιρία να συγκρίνουμε το έργο που επιτέλεσε η γλώσσα του Αγίου και το έργο που επιτελεί η δική μας γλώσσα. Πρέπει με απλότητα καρδιάς να παραδεχτούμε πως η δική μας γλώσσα συχνά χρησιμοποιείται όχι για να ευλογήσει το Θεό αλλά δυστυχώς και να βλασφημήσει. Η δική μας γλώσσα, πολλές φορές αποδεικνύεται μη εμποτισμένη στην πίστη και στην αγάπη και έτοιμη όχι να ευλογεί αλλά και να κακολογεί. Με ευκολία να κρίνει και να κατακρίνει με αποτέλεσμα να βλάπτει και να προσβάλει τη ζωή των άλλων και να μειώνει το κύρος της ίδιας της Εκκλησίας.
Σήμερα που η Εκκλησία μελετά τρόπους ενός νέου ευαγγελισμού, η γλώσσα κάθε χριστιανού πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του λόγου του Θεού. Να γίνουμε απόστολοι και κήρυκες της αγάπης και να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας για να ευλογούμε το Θεό και τους ανθρώπους. Για να γίνει αυτό πρέπει η γλώσσα μας να παίρνει εντολές όχι από το νου μας αλλά από την καρδιά μας. Η καρδιά μας είναι πλασμένη κατ’ εικόνα του Θεού για να αγαπά. Να αγαπά ιδιαίτερα τους πιο μικρούς, τους ανήμπορους και τους φτωχούς. Είναι αυτό συχνά μας υπενθυμίζει και μας αποδεικνύει με ζωή του ο Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Φραγκίσκος
Κατά την πανήγυρη, την οποία τελούμε μέσα στο έτος της πίστεως, ας ζητήσουμε από το Θεό, για να μας δώσει μια ευαίσθητη και καθαρή καρδιά ώστε με πίστη ζωντανή στον Αναστημένο Χριστό, και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να είμαστε γινόμαστε καθημερινά κήρυκες αλλά και αποδέκτες του θελήματος του Θεού Πατέρα, μιμούμενοι τον Άγιο Αντώνιο. Αμήν.
